"What do they need new music for? Everybody knows rock music attained perfection in 1974!"
Deze woorden van Homer J Simpson golfden door mijn hoofd toen ik op een mooie woensdagavond in de poptempel Tivoli een concert van Popa Chubby bijwoonde. Als ik ooit van plan was te term 'ouwe-lullen-rock' te bezigen, was dit een mooie gelegenheid: een waar festijn van bluesrock met nummers van 15 minuten, het verweven van evergreens als 'When the Saints go Marching in' in je eigen liedjes (lachen man!), en (daar is ie weer!) een puike cover van 'Hey Joe' die ongeveer een half uur duurde en minstens drie drumsolo's bevatte. Ik ben geruime tijd misselijk geweest. Drumsolo's. Bweeeuuuh.
Waarom ik zo'n bloedhekel heb aan dit soort muziek en dit soort concertgangers weet ik niet, maar ik heb continu de neiging om iedereen met een Status Quo of Deep Purple shirtje aan te vliegen. Misschien is het dat seksisme en racisme dat uit die muziek spreekt, seksisme en racisme dat in 1974 nog wel kon maar nu volkomen gedateerd en smakeloos is (denk aan Spinal Tap): blanke mannenrock, rock met ballen, u kent het wel. Of misschien het gebrek aan ontvankelijkheid voor nieuwe soorten muziek. Want ik hoor ze wel smiespelen, daar in cafe Le Carafon. "Tegenwoordig maken ze toch helemaal geen goeie muziek meer!" zeggen ze dan, "zo'n producert trekt gewoon een blik negers open en hij heeft weer een hit!" en weemoedig doen ze maar weer die Joe Satriani DVD in de speler. Middelbare mannen, die geen zin meer hebben om nieuwe muziek te leren kennen en daarom alle re-issues van Bob Dylan, Neil Young, Marillion (maar dan wel die ouwe) met hun zuurverdiende centjes kopen. En hup, dan nemen ze ook maar het laatste nummer van muziektijdschrift Aloha mee, want die heeft (oh joy!) een exclusief interview met Eric Clapton, de gitaargod.
Dat Eric Clapton een gitaargod is hoeven ze niet zelf te bedenken. Voorop het tijdschrift staat een foto van Clapton, met in grote letters eronder: "GOD SPREEKT"
en dat we toffe jongens zijn
wil niemand weten
en blok 3 is weer begonnen. na weken van uitslapen en werken voor het welbekende brood op de plank moet ik weer om 9.00 (negen uur!) op maandagochtend (MAANDAGfuckingOCHTEND!) in een computerzaaltje zitten, luisterend naar opmerkingen van het kaliber "Je bent theatermaker? Dus je maakt theater?", gemaakt door een of andere chirpy blonde jongedame uit Amsterdam. de cursus heet ´Practicum Nieuwe Media´ en belooft vrij leuk te worden (Flash, Dreamweaver, Premiere en wat dies meer zij), mits je je behaarde en onuitgeslapen harses uit het blikveld van die vervelende WebCam weet te houden. je moet weer MeeDoen, Inzet Tonen, Groepjes Vormen, Taken Verdelen, Aan Projecten Werken, Verslagen Schrijven en al die andere dingen waar ze het fenomeen HBO voor hebben uitgevonden, en om het nog blijer te maken wil de docente van iedereen een foto maken voor op de site. God bless BaMa.